Ongeveer een jaar geleden kwam ik op Facebook een berichtje tegen van iemand die carebags maakte.
Na bepaalde operaties krijgen patiënten soms een drain voor het afvoeren van wondvocht. Aan deze drain zit een nogal grote opzichtige fles, die ze bij zich dragen. Dat ziet er niet zo fijn uit, dus deze vrouw haakte een fleurig tasje voor om de fles en maakte ze ook voor andere patiënten.
Zo ontstond de carebag. Je kon een bijdrage leveren door ook een of meerdere carebags te maken. Een patroontje kon je opvragen bij de organisatie.
Ik vond het wel een sympathiek idee.
Het bleek een nogal rigide procedure: het moest worden opgestuurd of bij een inleverpunt worden ingeleverd, dan werden ze eerst nog gekeurd, dan nog van een strikje en verpakking met een biefje voorzien, om tenslotte door vrijwilligers bij ziekenhuizen te worden afgeleverd.
Ik besloot mee te doen, maar dan wel met een eigen ontwerp, dus voor de zekerheid informeerde ik of dat ook kon, mits de maten kloppen natuurlijk.
Ook legde ik uit dat mijn man verpleegkundige is, en vroeg of ik ze niet gewoon aan hem kon meegeven.
Op mijn vragen kreeg ik geen antwoord, alleen het patroon, met de nodige restricties.
En toen was ik er klaar mee.
En Waarom nou zo'n strikje, een soort merknaam en een brief met foto erbij? Ik kreeg er een beetje een nare bijsmaak van: woog hier het wereldkundig maken van je persoonlijke verhaal niet een beetje zwaarder dan het blij maken van mensen?
Lang verhaal kort: ik maakte er een paar en gaf ze aan Pieter mee. zonder strikje, zonder brief en anoniem.
En het maakt mensen dus echt blij! Ze vinden het heel fijn om niet met zo'n lelijke fles rond te hoeven lopen en vinden het leuk om zo'n tasje uit te zoeken.
Inmiddels waren ze op, dus ik heb er vorige week weer een stel gemaakt om de voorraad aan te vullen.
en het mes snijdt aan twee kanten, want ik vind het leuk om ze te maken, en het is een mooie manier om ontwerpen en technieken uit te proberen.
Ik laat het hier zien omdat ik ze er zo fleurig uit vind zien. Ik vind het genoeg om van Pieter te horen dat hij weer iemand blij heeft kunnen maken.
Ik hoef dus géén schouderklop!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten